Jeden z najsłynniejszych filmów Johna Hustona jest zarazem jedną z niewielu amerykańskich produkcji tamtych lat, która w wielkim stylu wymknęła się hollywoodzkiemu systemowi gwiazd. Nie ma tutaj centralnej postaci, której losy śledzilibyśmy kosztem pozostałych wątków. Równorzędnych bohaterów jest tu co najmniej trzech i ze dwa razy tyle istotnych postaci drugoplanowych. Nie występują tu aktorzy z "pierwszej ligi", każdy ma jednak świetnie wykrojoną rolę: wielowymiarową i prawdziwą pod względem psychologicznym. Bardzo trudno jest więc wskazać najlepsze kreacje filmu, zaryzykowałbym jednak, że są to postaci kreowane przez Jean Hagen i Louisa Calherna. Marilyn jako początkującą aktorka dostała tu tylko dwie małe scenki, ale w pierwszej z nich wypadła naprawdę ekscytująco. Miała zresztą świetnie pomyślane wejście, gdy przez kilka sekund mogliśmy "podglądać" ją podczas snu...
Rewelacyjne portrety bohaterów sprawiły, że kryminalna intryga, planowanie i perypetie skoku, zeszły w rzeczywistości na drugi plan. Dokładnie odwrotnie, niż w "Zabójstwie", które kilka lat później zrealizuje Stanley Kubrick i który to film zdradza widoczne inspiracje obrazem Hustona. Może nawet, zestawiając oba te znakomite filmy, "Asfaltową dżunglę" postawiłbym nieco wyżej...
Jeszcze jedną rzecz należy koniecznie zaznaczyć: film posiada niesamowity klimat, który został bezbłędnie określony już w tytule. Jego atmosfera jest duszna, lepka, przesycona brudem i występkiem ? prawdziwie noarowa. Tworzy wspaniały kontrast z ostatnimi ujęciami filmu, pełnymi słońca i powietrza, które przynoszą nam wręcz fizyczną ulgę.
Bardzo polecam.